Dema ku 47 salî bû, xatir ji me xwest, lê bi fîlmên xwe, bi kesayetiya xwe ya serhildêr, bi bîrdoziya xwe, jiyaneke bêhempa û têr û tije li pişt xwe hişt. Bi kurtasî jiyana wî mîna fîlmekî nekêşayî, bi hez û hêz û watedar bû.
Mîna mozîkjenekê note piştguh avêtî, tilyên destên te awazek liser depê di navbera te û yên ji dergehê serekî derdikevin, dijenî. Pêjina piyên te liser erdê rengîn
Rûniştîne, li ser piyan e, guhdarin, civiyan e... bi tenê ne. Hin jî mîna te ne; bê nav in, bê dîrok in, bêyî xwe ne. Her tişt li hember jiyanê ye, ji wê ne, tê de ne... Û li hev siwar kirin in bi awayin bêhempa.
Ne derbasbûnek, ne derketinek... ne xeydek, ne li hev hatinek
Westandinek e bê sedem, bêyî destpêkin lojîkî
Li ber serê hev in, li ser hev in... di nav hev de ne, ji hev in
Di destpêka biharê de, tîrêjên rojê, bi danê bêriyê re, germ xwe berdan ser tingê rîxa, çariyekê heya bi vê germê re hilm ji rîxên hîn hêwî fûriya û da pozê Bêzarê Keçel!….Tengezarê bê kes û bêcar…..!
Dem biharbû, dev li kenbû, belko ji bêhna kulîlk û sosina bû. yan jî,
ji tiştekî din bû. Di tixûbê dexlan de min dixwend ez û ew li pêrgî
hev hatin.
Bi dengekî bilind bankir: Xwendevano pirsek min heye. Min got: Belê pirsa
te çiye ?
Got: wele min nexwendî ye, lê tu bawerî xelk diçin li ser pişta heyvê.
Min got: Erê raste hemî zanyar vê tiştê dizanin.
Çend di ber çayxanê re burîba, herdu ketên pêlava wî di destê wî yê rastê de bûn û destê çepê rihên wî yên bi qirêj dixurandin û cigarek di nav lêvan de bû.
Ew ji malê derket. Ez qederekê li mal mam, min nizanîbû ez ê çi bikim. Dû re min xwe ji bavê xwe vedizî, ez jî bi dû wê ketim. Pir dûr çûbû, nedigihîştimê. Min li ber çem nêzîkî lê kir.
Ev gotinên ha, min ji bavê xwe "Mistefa Mihemed –Raşad Zaza-" bihîstibûn.
Rojekê ji rojan, di bi hara sala 1974an de, ez û bavê xwe li mala me li Xanaserê rûniştî bûn. Ji nişkave, wî got: "kurê min, Ha ji xwe hebin, lê wê Sûrî xirabibe!"
Belkî gotina (Niqurçk) nehatiba bîra me, lê seydayê Facebook ev qencî bi me kir û ev gotina xweş dîsa li me vegerand, ji lewra gelek kes hema bi yek kilîkê me diniqurçnin- ne bi quruncokan.
Ezê jî hinekî Amûdê bidim ber niqurçkan, lê destê min lê nagere ez quruncokan jê bidim.
Ji wan çend gundên ku Mamosta Cegerxwînê nemir, xebata xwe ya netewpwrestî bi helbestên xwe yên şêrîn, li rojavayê kurdistanê derbasdikir, gundê Nisran jî yek ji wan gundan bû!…..
Li oda Mehemmedê Ebês, Axayê welatperwer, ku pir caran mamosta Cegerxwîn lê dibû mihvan û xebata xwe ya şoreşgerî dij kedxwar û necadperestî diyardikir!….
Piştî çend rojan ji vegera herdû bira, Osman û Ferhan ji ser patozê, ku herdû her sal havînî diçûn çinîna genim û ceh; û karê wan jî drûtina devê çewalên genim bû.
Di kela havînê de , min û keça xwe Rengînê di nav zeviya keyayê gundê me de çelem hildikirin, tîrêjên rojê serên me hemuyan nîvkelyayî kiribûn,pilepila serkarê me jî bi gotinên zû ..,zû û hindik ma ye roj here ava ,
Her dema kû giyan û canê wî bihevre biketana heyecaneke bêsedemî, kûr û bê binî, û sawîr û xalên reş li pêş çavên wî bihatana zelal kirin!…. Hingî dizanîbû kû wê tofaneke mezin, lehîyeke giran li jiyana wî rabe, ne tenê ya rojane, lê belê ya pêşerojê jî, û wê xwe bi rengê bûyerekê bidê xuyanî kirin?!.
